ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಎಂಬ ಹುಡುಗಿ ಇದ್ದಳು. ಅವಳು ಪ್ರತಿದಿನ ಸಂಜೆ ತನ್ನ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರದ ಉದ್ಯಾನವನದ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ತನ್ನೊಂದಿಗೆ ತಂದ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದಳು. ಲಕ್ಷ್ಮಿಗೆ ದಿನವೂ ಒಂದೇ ಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಅಭ್ಯಾಸವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಆ ಬೆಂಚು ತನ್ನದು ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದಳು. ಹಾಗೆಯೇ ಒಂದು ದಿನ ಉದ್ಯಾನವನಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಗಾಡಿಯವನೊಬ್ಬ ಬಿಸಿ ಕಡಲೆಕಾಯಿ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಕಂಡ. ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಎಂದಿನಂತೆ ಕಡಲೆಕಾಯಿ ಪ್ಯಾಕೆಟ್ ಖರೀದಿಸಿ ತನ್ನ ಬೆಂಚಿಗೆ ಹೋದಳು. ಒಬ್ಬ ಮುದುಕ ಆಗಲೇ ಅವನ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಅವಳು ತಂದಿದ್ದ ಶಲ್ವ, ಪರ್ಸ್ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಾಮಾನುಗಳೊಂದಿಗೆ ಕುಳಿತು ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕಡಲೆಕಾಯಿಯ ಚೀಲದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಳು. ಓದುತ್ತಾ ಪಕ್ಕದ ಪಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಬಾಗುತ್ತಾ ತಿನ್ನತೊಡಗಿದಳು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಮುದುಕನೂ ಅದೇ ಚೀಲದಿಂದ ಕಡಲೆಕಾಯಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. “ಎಷ್ಟು ಸೊಕ್ಕು, ಕೇಳದೆ ನನ್ನ ಕಡಲೆಕಾಯಿ ತಿನ್ನುತ್ತಾನೆ, ಇಂಥವರಿಂದಲೇ ನಮ್ಮ ದೇಶ ಹೀಗಿದೆ” ಲಕ್ಷ್ ಏನನ್ನೂ ಹೇಳಲಾರದೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕುಳಿತ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಲಕ್ಷ್ಮಿಗಾರು ಆ ಮುದುಕ ಎಲ್ಲ ಕಡಲೆಕಾಯಿಯನ್ನು ಎಲ್ಲಿ ತಿನ್ನುತ್ತಾನೋ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿ ಗಬ ಗಬಾ ಉಳಿದ ಕಡಲೆಯನ್ನು ತಿಂದರು. ಎಲ್ಲಾ ನಂತರ, ಒಂದು ಕಡಲೆಕಾಯಿ ಮಾತ್ರ ಉಳಿದಿದೆ. ಫೆಡ್ಡಾಯನ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು, “ನೀನು ಇದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೋ” ಎಂದು ಎದ್ದು ಹೊರಟುಹೋದನು. ಅವಳು ಕಟುವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದಳು. ಎದ್ದು ಬಂದು ಬೆಂಚಿನಿಂದ ಸಾಮಾನು ತೆಗೆದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿಟ್ಟಿದ್ದ ತನ್ನ ಕಡಲೆಕಾಯಿಯ ಚೀಲವನ್ನು ಕಂಡನು.”ಓಹ್! ಆದರೆ ನಾನು ಕಡಲೆಕಾಯಿ ಕಳ್ಳ! ಎಷ್ಟು ಶೋಚನೀಯ!’ ಅದು ತುಂಬಾ ದುಃಖಕರವಾಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನೀವು ಸತ್ಯವನ್ನು ತಿಳಿಯದೆ ದೂಷಿಸಬಾರದು.